رمضانیات‎؛ عاشقانه های ابوحمزه

خدایا
هرچه نگاه می‌کنم راه‌های رسیدن به تو باز است؛
چشم‌های امید ما به سوی تو پر از شوق و اشک است؛
هرکس از تو کمک بخواهد مسیر راحت و آسانی دارد؛
آن‌که فریاد بزند و بگوید خدا، راهش باز است؛
اصلا فهمیده‌ام: آماده‌ای که جوابمان دهی؛
هروقت پریشان‌خاطر شوم از من مراقبت می‌کنی؛
این ناله‌های من به امید عفو و کرمت، ‌من را از هر بخیل و دنیاطلبی بی‌نیاز می‌کند؛
هرکس به طرف تو راه بیفتد، مسیرش کوتاه است؛
تو از مخلوقات پنهان نیستی
فقط گاهی که به دیگران چشم می‌دوزیم، تو را نمی‌بینیم؛
خدایا
با همه درخواست‌هایم به سویت راه افتاده‌ام؛
حاجت‌هایم را بر دوش انداخته‌ام و به راه زده‌ام
با دلی پر از درخواست خدمت می‌رسم؛
ولی می‌دانم لایق این نیستم که مرا بشنوی
یا از من درگذری
اما همزمان به لطفت اطمینان دارم؛
 باور کن
آرامشم به‌خاطر وعده‌های راست تو است؛
پناه من، یکتایی تو است
همین که یقین دارم خدایی جز تو نیست
و تو تنها و بدون شریک هستی؛
دارم به سویت پرواز می‌کنم؛
خدایا تو خودت گفتی از تو طلب کنیم که تو مهربانی
تو که راستگوترینی
با این امید می‌آیم.

قسمت دوم: 
خدایا مگر میشود خودت به ما بگویی ازتو درخواست کنیم وبعدد دست خالی
‎برگَردانیم؟
‎تو اصلا معروفی که به همه اهل مملکتت همه چیز می دهی
‎هرچه داریم به خاطر مهربانی و  محبت تو است.
‎خدای من:
‎بچه که بودم من را با نعمت هایت بزرگم کردی.
‎بزرگ که شدم سربلندی و خوشنامی به من دادی
‎تو همانی که در دنیا با  فضل ورحمتت مراقبم بود و در أخرت هم قرار است ببخشی من را
‎اصلا همین که میشناسمت راه رسیدن به تو است.
‎عشق به تو شفیع وپناهم هست.
‎یقین دارم به سمت تو راهنمایی شده ام
‎و چون دوستت دارم شفاعتم میکنی
‎یک چیز بگم خدا؟
‎از بس گناه کردم مجبورم مثل لال ها باهات  حرف  بزنم
‎با  قلبم صدایت می زنم ولی با قلب جِرم گرفته از گناه
‎صدات می زنم خدا بادلی ترسیده،‌ تنها،خوفناک اما امیدوار
‎وقتی به گناهانم نگاه میکنم زارمی زنم
‎اما وقتی به بخشش تو نگاه میکنم طمع میکنم
‎اگر منو ببخشی بهترین خدای مهربان منی
‎اگر هم نبخشی وعذابم کنی حقته.
‎اما با این وضع افتضاح به خاطر لطفت از در خانه ات نمی روم
‎بالاخره میدانم بین گناه من و لطف تو، کرمت برنده است
‎پس امیدم نا  امیدم نکن، خدا.
‎صدایم را بشنو. دعاهایم را مستجاب نما
‎ای بهترین خدا!

* منتشر شده در روزنامه اعتماد